μαντάμ Εντουαρντά

ο καθαρός έρωτας μας γνωρίζει, ύπουλα, το βιαιότερο απ' όλα, το παραλήρημα εκείνο που οδηγεί στα όρια του θανάτου τις τυφλές ακρότητες της ζωής.

έαν όμως δε μεταφέραμε το φώς μέχρι το σημείο εκείνο που πέφτει η νύχτα.

είχαμε χαθεί σε μια ανεμοδαρμένη νύχτα με τη θάλασσα μπροστά μας.

το βιβλίο αυτό έχει ένα μυστικό, πρέπει όμως να το αποσωπήσω γιατί βρίσκεται πέρα απ' όλες τις λέξεις.

η ντροπή, η ντροπαλότητα, που συνοδεύουν το ισχυρό αίσθημα της ηδονής, πιστοποιούν και αυτές την έλλειψη κατανόσης που υπάρχει.

georges bataille

ζάν ζενέ, Ο σκοινοβάτης

από τη μια η ανασφάλεια, η αγρύπνια και η ελπίδα, από την άλλη η βεβαιότητα, ο ύπνος και ο θάνατος.

Δεν θα εκπλαγώ αν πέσεις καθώς περπατάς στο δρόμο, και στραμπουλίξεις το πόδι σου. Το σκοινι θα σε στηρίζει καλύτερα, είναι ασφαλέστερο απο το έδαφος.

Στον πάγκο του μπάρ μπορείς να αστειευτείς μ' οποιονδήποτε, να τσουκρίσεις το ποτήρι σου μ' όποιον θέλεις. Μα ο Άγγελος αναγγέλει τον ερχομό του' μείνε μονάχος να τον υποδεχτείς. Και ο Άγγελος μας είναι η νύχτα που πέφτει στην εκθαμβωτική πίστα.

Όλα γίνονται βράδυ, για να΄ναι η γιορτή αμόλυντη, να ξετυλίγεται χωρίς κίνδυνο να τη διακόψει κάποια σκέψη, να τη χαλάσει κάποια πρακτική ανάγκη.

Να αναφλεγείς ήθελα, όχι να σε διδάξω.

ταξίδι στην άκρη της νύχτας

ΣΕΛΙΝ ΛΟΥΙ-ΦΕΡΝΤΙΝΑΝ
ταξίδι στη άκρη της νύχτας
"voyage au bout de la nuit"
μτφρ¨Σεσιλ Ιγγλέση Μαργελλου
Εστία, 2007

η παρουσίαση της Άννας και της Χριστίνας με καλύπτουν απόλυτα. 'Αλλωστε τα δικά μου σχόλια θα ήταν πολύ φτωχά...

θα επανέλθω με αποσπάσματα του βιβλίου..

"Βυθίζεσαι , τρομάζεις στην αρχή μες στη νύχτα , μα θες παρ' όλα αυτά να καταλάβεις , και τότε δεν εγκαταλείπεις πια τα βάθη . Είναι όμως πολλά τα πράγματα που πρέπει να καταλάβεις ταυτόχρονα . Κι είναι πολύ σύντομη η ζωή . Δεν θες ν' αδικήσεις κανέναν . Έχεις ενδοιασμούς , διστάζεις να τα κρίνεις όλα μονομιάς και προπαντός φοβάσαι μην τυχόν αναγκαστείς να πεθάνεις ενόσω διστάζεις , γιατί τότε θα 'χεις έρθει τζάμπα στη γη . Ό,τι χειρότερο... Γυρεύεις να καταλάβεις τι συμβαίνει γύρω μας στη ζωή".

νικηφόρος Βρεττάκος

Ο ΠΡΑΣΙΝΟΣ ΚΗΠΟΣ

'Eχω τρεις κόσμους.
Μια θάλασσα,
έναν ουρανό
κι έναν πράσινο κήπο: τα μάτια σου.
Θα μπορούσα αν τους διάβαινα και τους τρεις,
να σας έλεγα πού φτάνει ο καθένας τους.
Η θάλασσα, ξέρω.
Ο ουρανός, υποψιάζομαι.
Για τον πράσινο κήπο μου,
μη με ρωτήσετε


ΜΕΤΑΡΣΙΩΣΗ

Το πνεύμα μου, σαν ουρανός, σαν ωκεανός, σαν θάλασσα,
λύνεται απόψε στο άπειρο χωρίς να βρίσκει αναπαμό.
Τις ζώνες γύρω του έσπασε και ανατινάζεται θερμό
το πνεύμα μου σαν ουρανός, σαν ωκεανός, σαν θάλασσα.
Σαν γαλαξίας απέραντος το σύμπαν σέρνω στο χορό.
'Hλιο τον ήλιο γκρέμισα, θόλο το θόλο χάλασα,
κι είμαι σαν μιαν απέραντη, πλατιά γαλάζια θάλασσα,
που οι στενοί πάνω μου ουρανοί δε μου σκεπάζουν το νερό

οι στάχτες

Σάντορ Μάραι
"οι στάχτες"
(A Gyertyak Csonkig Egnek)
μεταφρ¨ Μανουέλα Μπερκι
Ωκεανίδα, 1999

Σ' ένα πύργο κάπου στην Ουγγαρία, ένα βράδυ, κάποιος ηλικιωμένος άνθρωπός μετά από σαράντα ένα χρόνια υποδέχεται τις στάχτες του παρελθόντος, και περιμένει μέσα απο αυτές την λύτρωση του. Οι στάχτες έρχονται στο πρόσωπο του καλύτερού του φίλου που δε είχαν ανταμώσει, ούτε αλλάξει κουβέντα όλα αυτά τα χρόνια Χρόνια υπομονής και προσμονής για εκείνη τη στιγμή.

"Μια ζωή ολόκληρη ετοιμάζεται κανείς για κάτι. Στην αρχή πληγώνεται. Έπειτα θέλει να εκδικηθεί. 'Υστερα περιμένει.
Εκείνος περίμενε πολύ καιρό."

"Η δική τους φιλία ήταν τόσο σοβαρή και αμίλητη, όπως κάθε μεγάλο συναίσθημα."

"Εκείνος που δεν δέχεται λίγα κομμάτια, πιθανότατα τα θέλει όλα, ολόκληρα."

"Στη μοναξιά τα ξέρει κανείς όλα και δεν φοβάται πια τίποτα."

Ένα μυθιστόρημα για την φιλία και την προδοσία. Τη δύναμη της σιωπής και της αλήθειας. Της αλήθειας που μας στοιχειώνει. Την αλήθεια που μας λυτρώνει.

πέτρα, ψαλίδι, χαρτί

Γιώργος Μπότσος
ΠΕΤΡΑ, ΨΑΛΙΔΙ, ΧΑΡΤΙ
τα δικαιώματα του παιδιού σε κόμικς
Μεταίχμιο, 2006


"Η Πέτρα έχει την ηλικία της Γης. Έχει καεί πολλές φορές. Κάθε της χαραγματιά μιλάει για ποταμούς από δάκρυα, για θάλασσες από αίμα. Γύρω από την Πέτρα είναι τυλιγμένο το Χαρτί. Είναι γεμάτο ψέματα, λάθη και αδικίες. Το Ψαλίδι είναι το δίκιο μας για να κόψουμε το Χαρτί και να ελευθερώσουμε τη Γη."

Ο Λευτέρης θέλει να πετάξει μαζί με ένα σμήνος πουλιά που ονειρεύτηκε, αλλά δεν έχει φτερά, μόνο το ποδήλατο του. Έτσι ξεκινάει το ταξίδι του, ένα ταξίδι γεμάτο χρώματα και αναπάντεχες συναντήσεις με παιδιά απ όλο το κόσμο Μέσα απο το παιχνίδι τους μιλάνε για την Ελπίδα τους, τους φόβους τους και διεκδικούν τα δικαιώματα τους.

Ένα βιβλίο θησαυρός στα χέρια μας. Γεμάτο όνειρα και αλήθεια. Εμπνευσμένο από τη σύμβαση για τα Δικαιώματα του Παιδιού (όλο το άρθρο αναλυτικά βρίσκεται στο τέλος του βιβλίου) ο συγγραφέας μα ταξιδεύει και μας ευαισθητοποιεί μέσα από τις λέξεις και τη ζωγραφική των κόμικ.

τάσος λειβαδίτης

Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος

Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
δεν θα πάψεις ούτε στιγμή ν' αγωνίζεσαι για την ειρήνη και για το δίκιο.
Θα βγεις στους δρόμους, θα φωνάξεις,
τα χείλια σου θα ματώσουν απ' τις φωνές
το πρόσωπό σου θα ματώσει από τις σφαίρες μα ούτε βήμα πίσω.
Κάθε κραυγή σου μια πετριά στα τζάμια των πολεμοκάπηλων
κάθε χειρονομία σου σα να γκρεμίζεις την αδικία.
Και πρόσεξε: μη ξεχαστείς ούτε στιγμή.
Έτσι λίγο να θυμηθείς τα παιδικά σου χρόνια
αφήνεις χιλιάδες παιδιά να κομματιάζονται
την ώρα που παίζουν ανύποπτα στις πολιτείες
μια στιγμή αν κοιτάξεις το ηλιοβασίλεμα
αύριο οι άνθρωποι θα χάνονται στην νύχτα του πολέμου
έτσι και σταματήσεις μια στιγμή να ονειρευτείς
εκατομμύρια ανθρώπινα όνειρα θα γίνουν στάχτη κάτω απ΄τις οβίδες.
Δεν έχεις καιρό δεν έχεις καιρό για τον εαυτό σου
αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.


Ερωτας..
Κι όταν πεθάνουμε να μας θάψετε κοντά-κοντά, γιά να μην τρέχουμε μέσα στη νύχτα να συναντηθούμε.

οι νύχτες μου είναι πιο όμορφες απ΄τις μέρες σας

Raphaele Billetdoux
οι νύχτες μου είναι πιο όμορφες απ΄τις μέρες σας
(Mes nuits sont plus belles que vos jours)
μετφρ¨'Εφη Κορομηλά
Νεφέλη, 1986

Το βιβλίο ήταν αυτό δώρο στη μητέρα μου πριν πολλά χρόνια. Το είχε σημειώσει σ' ένα κατάλογο για να το αγοράσει. Έτσι την πρόλαβα Στην βιβλιοθήκη μου δεν θυμάμαι πως βρέθηκε, αλλά το κοιτούσα και το προσπερνούσα ένω είχα προσπαθήσει να το ξεκινήσω.

Στο οπισθόφυλλο του γράφουν "οι νύχτες μου είναι πιο όμορφες απ΄τις μέρες σας" είναι το μυθιστόρημα μιας συνάντησης. Κάθε συνάντηση είναι ένας κίνδυνος..Η συγγραφέας συνδιάζει τη βία και τον αισθησιασμό σ' ένα στυλ πολύ προσωπικό γεμάτο χρώματα και εκλάμψεις.
Θα συμφωνήσω.

Στις παραλίες, αυτή τη φοβερή ώρα που ακόμα δεν πεινάς και που πρέπει να αποφασίσεις αν θα συνεχίσεις να ζείς, άντρες και γυναίκες μαζεύουν τις τσάντες, τα φτυαράκια, τις πετσέτες..

τι ήταν το καλοκαίρι για έναν καλλιτέχνη, για τον οποίο ο ήλιος είναι σημάδι θανάτου.

δεν υπάρχουν δυο τρόποι να πεις αντίο.

υπάρχει εξαπάτηση στην ιστορία..για να χαρίσετε στα παιδιά δεκαπέντε χρόνια ευτυχίας, τους ετοιμάζετε πενήντα χρόνια γεμάτα χτυπήματα και απογοητεύσεις..

Ψάχνοντας στι δίκτυο για φωτογραφία του εξωφύλλου, ανακάλυψα οτι έγινε και ταινία. Η αλήθεια είναι οτι διαβάζοντας το, σκεφτόμουν οτι θα μπορούσε να γίνει..

βίλα αμαλία

Pascal Quignard
Βίλα Αμαλία
(Villa Amalia)
μετφρ¨ Βάνα Χατζάκη
Άγρα, 2008

Η Βίλα Αμαλία είναι ένα μυθιστόρημα για μια γυναίκα που απογοητευμένη σχεδιάζει την "εξαφάνιση" της, δεν είναι όμως τόσο απλοϊκό όσο ακούγεται. Δεν ξέρω πως να το περιγράψω γι' αυτο για μια ακόμα φορά θα αφήσω να μιλήσει από μόνο του, παραθέτοντας κομμάτια μέσα από το βιβλίο:

Η εστία (ο τόπος όπου τα σφάλματα μας συγχωρούνται, όπου οι αδυναμίες μας γίνονται αποδεκτές)...

Κοιτάζοντας τον εαυτό της..αναλογίστηκε πώς εγκαταλείποντας τα πάντα ήταν πιθανόν να στερηθεί και τον εαυτό της.

Ήταν η παλιά απόγνωση της μοναξιάς, το πιο αρχέγονο από όλα τα συναισθήματα.
Ο φόβος στην πιο καθαρή του μορφή.

Τα πόδια για το σώμα, οι αναμνήσεις για την καρδιά.

Αγαπώ, όπως αγαπάει κανείς τα παιδιά σημαίνει σώζω απ΄το θάνατο.

τελειώνοντας τη βίλα Αμαλία, το μυαλό μου πήγε στο προηγούμενο βιβλίο του ίδιου, την "Ταράτσα στη Ρώμη", το διάβαζα πηγαίνοντας στα Χανιά τον Μάρτιο του 2003, οι σημειώσεις - υπογραμμίσεις έγιναν 2 Απριλίου 2008:

Οι απελπισμένοι άνθρωποι ζούνε στο χείλος.
Όλοι οι ερωτευμένοι άνθρωποι ζούνε στο χείλος.
όλοι όσοι διαβάζουν βιβλία ζούνε στο χείλος.
Οι απελπισμένοι άνθρωποι ζούνε σκαλωμένοι σκαλωμένοι στο χώρο, όπως οι φιγούρες στις τοιχογραφίες, χωρίς να ανασαίνουν, χωρίς να μιλάνε, χωρίς να ακούν κανέναν.

Όλοι μας ακολουθούμε το κομμάτι της νύχτας όπου χανόμαστε.

Φτιάχνω εικόνες που βγαίνουν από το σκοτάδι.

Το να βρεις λόγο ισοπεδώνει την αγάπη.
Το να προσδίδεις λογική σ' αυτό που αγαπάς, σημαίνει ότι λες ψέματα.
Γιατί κανένας άνθρωπος δεν νιώθει άλλη χαρά απ΄αυτή που του προσφέρει η αίσθηση ότι είναι ζωντανός,
και μια είναι η ζωή.

Όταν χάνεται η μέρα μέσα στη χρυσή ακτινοβολία του ύστατου ήλιου, μέσα στη ευτυχία του να είσαι ελεύθερος και σ' εκείνη του να είσαι ζωντανός, ανάμεσα στο κρασί και στο όνειρο.

όσο πιο πολύ γερνάω, τόσο περισσότερο νιώθω καλά παντού.

Έρχεται κάποτε καιρός που δεν συναντάς πια τη ζωή, αλλά το χρόνο. Σταματάς να βλέπεις τη ζωή να ζεί.Βλέπεις το χρόνο που καταβροχθίζει τη ζωή, ωμή. Τότε η καρδιά μου σφίγγεται

Αυτό που είχα να κάνω στη ζωή μου το έκανα. Είδα δυο-τρια πράγματα για πρώτη φορά.

Πέθανε ώριμος για τα ουράνια, όχι για το θάνατο.

jacques ranciere

η ιστορία του μικρού μούκ

Λουί Φερντινάν Σελίν
η ιστορία του μικρού μούκ
(Histoire du petit Mouck)
Ψυχογιός, 1998

πρν ξεκινήσω το μεγάλο ταξίδι στη άκρη της νύχτας είπα να κλέψω λιγάκι και να διαβάσω Σελίν αλλα σε κάτι διαφορετικό. Ανακάλυψα λοιπόν την ιστορία του μικρού Μουκ και με μεγάλη χαρά σας το παρουσιάζω.

Ο Μουκ λοιπόν, ένα παιδάκι, το οποίο φαντάζομαι Πέρση, ξεκινάει το ταξίδι του όχι στην άκρη της νύχτας άλλα της μέρας με βοήθεια την καλή του τύχη και όχι μόνο.
Ένα ταξίδι γεμάτο από τα υπέροχα χρώματα της Ανατολής
Αν έχετε αδυναμία στα παιδικά βιβλία (όπως εγώ) να το διαβάσετε. Αν πάλι όχι μπορεί να αποκτήσετε!

the White Stripes

Seven Nation Army

I'm gonna fight 'em off
A seven nation army couldn't hold me back
They're gonna rip it off
Taking their time right behind my back
And I'm talking to myself at night
Because I can't forget
Back and forth through my mind
Behind a cigarette
And the message coming from my eyes
Says leave it alone

Don't want to hear about it
Every single one's got a story to tell
Everyone knows about it
From the Queen of England to the hounds of hell
And if I catch it coming back my way
I'm gonna serve it to you
And that ain't what you want to hear,
But that's what I'll do
And the feeling coming from my bones
Says find a home

I'm going to Wichita
Far from this opera for evermore
I'm gonna work the straw
Make the sweat drip out of every pore
And I'm bleeding, and I'm bleeding, and I'm bleeding
Right before the lord
All the words are gonna bleed from me
And I will think no more
And the stains coming from my blood
Tell me go back home

από το αλμπουμ "Elephant", 2003

ο άνδρας που καθόταν στο διάδρομο

Μαργκερίτ Ντυράζ
ο άνδρας που καθόταν στο διάδρομο
(L'homme assis dans le couloir)
μετφρ¨Δ. Δημητριάδης
Άγρα, 1980

32 σελίδες, σελίδες που τις διαβάζεις πάλι απο την αρχή και την δεύτερη φορά νομίζεις οτι διαβάζεις άλλο βιβλίο. 32 σελιδες που σε βάζουν μέσα τους ξανά και ξανά.

απόσπασμα:

Οι γάμπες της, που ώς τότε τις είχε μισοδιπλωμένες με μία φαινομενική αμέλεια, βλέπω τις μαζεύει πάλι, τις σφίγγει την μία πάνω στην άλλη όλο και πιο δυνατά με μία κίνηση συνειδητή, επώδυνη. Τις συσφίγγει τόσο δυνατά ώστε απ' αυτό παραμορφώνεται το σώμα της και χάνει εξαιτίας του σιγά σιγά τον συνηθισμένο όγκο του. Κι έπειτα βλέπω η προσπάθεια διακόπτεται απότομα• μαζί μ' αυτήν, και κάθε κίνηση. Και ξαφνικά, να που το σώμα έχει την ευθείαση μιας τελειωτικής εικόνας. Το κεφάλι έχει ξαναπέσει πάνω στο μπράτσο, έχει μείνει ακίνητο σ' αυτήν την στάση του ύπνου. Απέναντί της ο άνδρας που σωπαίνει.

ernesto sabato

ξαναδιάβασα την "Αντίσταση" (εκδόσεις Γκοβόστη, 2001) και το "Πριν το Τέλος" (εκδόσεις Γκοβόστη, 2000). Για την ακρίβεια διάβασα της σημειώσεις μου πάνω στα δυο αυτά βιβλία. Ένας εξαιρετικός συγγραφέας που το έργο του με σημαδεύει κάθε φορα. Μας ξεδιπλώνει την ψυχή του για να μας ανοίξει τα μάτια.

«Nα κάτι για το οποίο αξίζει να υποφέρεις ακόμα και να πεθαίνεις μια κοινωνία μεταξύ των ανθρώπων, για κείνη την ειρήνη ανάμεσα στους ηττημένους.
Ένας μόνο πύργος, ναι, αλλά αστραφτερός και άφθαρτος».

«Aπευθύνομαι σε σένα και, μέσω εσού, σε όλα αυτά τα νέα παιδιά που μου γράφουν ή με σταματούν στο δρόμο, ακόμα και σε κείνα που με παρατηρούν από τα άλλα τραπέζια σε κάποιο καφέ και που θέλουν να με πλησιάσουν, αλλά δεν τολμούν.
Δεν θέλω να πεθάνω χωρίς να σας πω αυτά τα λόγια.
Έχω πίστη σε σας. Σας έχω περιγράψει τόσα σκληρά περιστατικά και για ένα μεγάλο διάστημα δεν ήξερα αν θα σας ξαναέκανα λόγο για τα όσα συμβαίνουν στον κόσμο.
Tον κίνδυνο που διατρέχουμε όλοι οι άνθρωποι, πλούσιοι ή φτωχοί.
Γιατί τούτο είναι που αγνοούν όλοι αυτοί οι εξουσιαστές μας.
Δεν ξέρουν ότι και τα δικά τους παιδιά βρίσκονται στην ίδια άσχημη θέση.
Δεν μπορούμε όμως να πέσουμε στην κατάθλιψη, γιατί κατά κάποιο τρόπο είναι και αυτή μια πολυτέλεια που δεν μπορούν να την προσφέρουν οι πατεράδες στα παιδιά τους που πεθαίνουν από την πείνα.
Kαι δεν είναι δυνατόν να αμπαρωνόμαστε κάθε φορά με όλο και περισσότερη σιγουριά στα σπίτια μας.
Oφείλουμε ν’ ανοιχτούμε στον κόσμο. Nα πάψουμε να θεωρούμε ότι η καταστροφή βρίσκεται εκεί έξω, αλλά να καταλάβουμε ότι καίει σαν μια καλοταϊσμένη φωτιά μέσα στην ίδια την εστία των σπιτιών μας.
Eίναι η ζωή μας κι η γη μας που βρίσκονται σε κίνδυνο»

απο το Πριν το Τέλος.

ποιήματα

Ναζίμ Χικμέτ
Ποιήματα
Προλογος - μεταφραση: Γ. Ρίτσος
Κέδρος, 1966

Για τη Ζωή

Η ζωή δεν είναι παίξε-γέλασε
Πρέπει να τηνε πάρεις σοβαρά,
Όπως, να πούμε, κάνει ο σκίουρος,
Δίχως απ' όξω ή από πέρα να προσμένεις τίποτα.
Δε θα 'χεις άλλο πάρεξ μονάχα να ζεις.

Η ζωή δεν είναι παίξε-γέλασε
Πρέπει να τηνε πάρεις σοβαρά
Τόσο μα τόσο σοβαρά
Που έτσι, να πούμε, ακουμπισμένος σ' έναν τοίχο
με τα χέρια σου δεμένα
Ή μέσα στ' αργαστήρι
Με λευκή μπλούζα και μεγάλα ματογυάλια
Θε να πεθάνεις, για να ζήσουνε οι άνθρωποι,
Οι άνθρωποι που ποτέ δε θα 'χεις δει το πρόσωπό τους
και θα πεθάνεις ξέροντας καλά
Πως τίποτα πιο ωραίο, πως τίποτα πιο αληθινό απ' τη ζωή δεν είναι.

Πρέπει να τηνε πάρεις σοβαρά
Τόσο μα τόσο σοβαρά
Που θα φυτέυεις, σα να πούμε, ελιές ακόμα στα εβδομήντα σου
Όχι καθόλου για να μείνουν στα παιδιά σου
Μα έτσι γιατί το θάνατο δε θα τονε πιστεύεις
Όσο κι αν τον φοβάσαι
Μα έτσι γιατί η ζωή θε να βαραίνει πιότερο στη ζυγαριά.

Η ζωή δεν είναι παίξε-γέλασε
Πρέπει να τηνε πάρεις σοβαρά,
Όπως, να πούμε, κάνει ο σκίουρος,
Δίχως απ' όξω ή από πέρα να προσμένεις τίποτα.
Δε θα 'χεις άλλο πάρεξ μονάχα να ζεις.
Τις πιο όμορφες μέρες μας δεν τις ζήσαμε ακόμα
Κι αχ ό,τι πιο όμορφο θα 'θελα να σου πω
Δε στο 'πα ακόμα.

μοναδικός.

η ζωή είναι αγρίως απίθανη

Μαργαρίτα Καραπάνου
Η ζωή είναι αγρίως απίθανη
Ωκεανίδα, 2008

Το προσωπικό ημερολόγιο της αγαπημένης Μαργαριτας Καραπάνου ξεκινάει το 1959, όταν ήταν 13 ετών και μας «αφήνει» κάπου στο 1979. Διαβάζοντας κάτι τόσο προσωπικό, σχεδόν ένοιωσα άσχημα Σε πολλά σημεία ταυτίστηκα κι’ όλας Όπως και να’ χει μας βάζει μέσα στη ψυχή της και οφείλουμε να το σεβαστούμε, μια σπουδαία συγγραφέας και ένας σπουδαίος άνθρωπος

Αυτή είναι η αιώνια καταδίκη μου; Να συγκρούομαι με την πραγματικότητα, μια πραγματικότητα πάντα διαφορετική από τα όνειρά μου; Τ’ όνειρο έχει και αυτό τις απαιτήσεις του, την ηθική του. Κι αν όλοι οι ποιητές είναι αδύναμοι, τότε ζήτω η Αδυναμία

Για τους μυημένους..καποιες στιγμές νόμιζα οτι διάβαζα το "Ναί".

έρως

Helmut Krausser
Έρως
"Eros"
μετφρ¨ Δημήτρης Αθηνάκης
Ίνδικτος, 2008

Θα σας παραπέμψω στην παρουσίαση της αναγνώστριας που με εκφράζει απόλυτα.
και θα προσθέσω μέσα από το βιβλίο:

Ο καθένας έχει στο βίο του συγκεκριμένους βωμούς όπου θυσιάζει και θυσιάζεται.

Εκεί κάτω καίγεται η ζωή μου!
Ας' τη να καεί. Φτιάξε μια νέα.

Επιπλέον, η ζωή έχει το κακό συνήθειο να είναι κατά βάση απογοητευτική. Έκτός από κάποιες στιγμές.

Την αποφασιστικότητα την μαθαίνει κανείς μόνος του.

Θέλω να έχω την ελευθερία να τοποθετούμε τη μια έτσι και άλλη αλλιώς, διότι η σκέψη μου δεν μπαίνει σε καλούπια.

-και ένιωσα το στομάχι μου να αναδεύεται, καταλαβαίνοντας καλύτερα γιατί κάποτε θεωρούσαν ότι η θέση της ψυχής είναι εκέι.

Μπορούμε να αγαπηθούμε. Χωρίς να μιλάμε.
Πού?

περισσότερο σαν υποστήριξη της μνήμης παρά σαν εξομολόγηση.

Πάντα μπορούμε ν' αλλάξουμε κάτι. Παντού.

Μαγευτικό.

ωκεανός

Αλεσσάντρο Μπάρικο
Ωκεανός
(Oceano mare)
μετφρ¨Λένα Ταχμαζίδου
Πατάκης, 1999

'Έξι άνθρωποι συναντιούνται μαζί με τις μοίρες τους στο πανδοχείο "Αλμάγερ" κάπου δίπλα στη θάλασσα Τι ζητάνε να βρουν? Το βιβλίο μας αφηγείται την ιστορία τους, μας ταξιδεύει σε μια απροσδιόριστη εποχή.


Θα έλεγε κανείς πως είναι άλλα τα πράγματα που σώζουν τους ανθρώπους: το καθήκον, η τιμιότητα, το να είσαι καλός, να είσαι δίκαιος. όχι. Οι επιθυμίες είναι που σώζουν. Είναι το μόνο αληθινό π΄πράγμα Μείνε μαζί τους για να σωθείς.

Τα πλοία είναι τα μάτια της θάλασσας.

έλεγε πάντα πως υπάρχουν τρεις τύποι ανθρώπων: εκείνοι που ζουν μπροστά στη θάλασσα, εκείνοι που φτάνουν μέσα στη θάλασσα κι εκείνοι που από τη θάλασσα καταφέρνουν να επιστρέψουν ζωντανοί.

όποιος δει την αλήθεια θα μείνει για πάντα απαρηγόρητος.

ποτέ δεν είσαι αρκετά μακρυά από τον άλλο για να μην τον βρεις, ποτέ αρκετά μακριά για να τον βρεις

Ίσως ο κόσμος να είναι ένα τραύμα και κάποιος το ράβει σ' αυτά τα δυο κορμιά που ανακατεύονται

δεν είναι θέμα χρωμάτων, αλλά μουσικής, καταλαβαίνεται?

Και ας γλιστρήσει μακρυά
αυτή η προσευχή,
με τη δύναμη των λέξεων,
πέρα από το κλουβί του κόσμου,
μέχρι ποιος ξέρει πού.
Αμήν.

Καλή Χρονιά