Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωποςΑν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
δεν θα πάψεις ούτε στιγμή ν' αγωνίζεσαι για την ειρήνη και για το δίκιο.
Θα βγεις στους δρόμους, θα φωνάξεις,
τα χείλια σου θα ματώσουν απ' τις φωνές
το πρόσωπό σου θα ματώσει από τις σφαίρες μα ούτε βήμα πίσω.
Κάθε κραυγή σου μια πετριά στα τζάμια των πολεμοκάπηλων
κάθε χειρονομία σου σα να γκρεμίζεις την αδικία.
Και πρόσεξε: μη ξεχαστείς ούτε στιγμή.
Έτσι λίγο να θυμηθείς τα παιδικά σου χρόνια
αφήνεις χιλιάδες παιδιά να κομματιάζονται
την ώρα που παίζουν ανύποπτα στις πολιτείες
μια στιγμή αν κοιτάξεις το ηλιοβασίλεμα
αύριο οι άνθρωποι θα χάνονται στην νύχτα του πολέμου
έτσι και σταματήσεις μια στιγμή να ονειρευτείς
εκατομμύρια ανθρώπινα όνειρα θα γίνουν στάχτη κάτω απ΄τις οβίδες.
Δεν έχεις καιρό δεν έχεις καιρό για τον εαυτό σου
αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.
Ερωτας..
Κι όταν πεθάνουμε να μας θάψετε κοντά-κοντά, γιά να μην τρέχουμε μέσα στη νύχτα να συναντηθούμε.
9 σχόλια:
Από τα πιο όμορφα ποιήματα..
Φοβερός ο Λειβαδίτης..
Να μας θάψετε κοντά κοντά για να μη τρέχουμε μέσα στη νύχτα να συναντηθούμε. Τι δυνατό συναίσθημα!
Στο παλαιοβιβλιοπωλείο που αναφέρουμε στις βολτίτσες μας βρήκα το βιβλίο που ανέφερες στη προηγούμενη ανάρτησή σου και σε σκεφτόμουνα!
Την καλημέρα μου.
Εξαιρετικό ! Άλλο ένα ποίημα που... κόβει.
ΥΓ1. Πριν αρκετό καιρό είχες βάλει στο μπλογκ σου ένα πολύ ωραίο ποίημα του Μπουκόφσκι αλλά δεν το βρίσκω τώρα (δεν είναι αυτό που βρίσκω σε μια παλιά σου ανάρτηση). Ίσως να ήταν στο προηγούμενο μπλογκ σου , που έσβησες. Μήπως θυμάσαι πιο ήταν;
ΥΓ2 : Αλήθεια που πάνε οι αναρτήσεις όταν το μπλογκ χάνεται ;
Roadartist, ναι ο Λειβαδίτης σε αγγιζει βαθυά!
librerian, τόσο δυνατό..ένα συναίσθημα που υπήρχε μέσα μου και ο Λειβαδίτης το έκανε λέξεις.
ναυτίλο, αν κόβει λέει..
πρεπει να λές το "Ωστε θέλεις να γίνεις συγγραφέας", αν πας δεξια στο μπλογκ στις ετικέτες και επιλέξεις ποιηματα θα το βρεις.
οταν το μπλογκ χάνεται χανονται δυστηχώς και ο,τι εχεις γραψει μεχρι εκeινη τη στιγμη.
Καλημέρα σας!
Δεν ήταν αυτό , ένα άλλο ήταν αλλά μάλλον θα έσβησε μαζί με το παλιό σου μπλογκ.
Το θυμήθηκα πρέπει να ήταν το :Te aliens".
αα ναι !!!
The Aliens
you may not believe it
but there are people
who go through life with
very little
friction or
distress.
they dress well, eat
well, sleep well.
they are contented with
their family
life.
they have moments of
grief
but all in all
they are undisturbed
and often feel
very good.
and when they die
it is an easy
death, usually in their
sleep.
Αυτό είναι , σ'ευχαριστώ. Πάντως το βρήκα ολόκληρο στο διαδίκτυο γιατί εδώ σου λείπει το μισό.
Απλά συγκλονιστικά υπέροχο! Το τύπωσα ήδη και το διαβάζω και ξαναδιαβάζω.
Δημοσίευση σχολίου