αλεξανδρινό Κουαρτέτο

ΙΟΥΣΤΙΝΗ

Στην μεγάλη ηρεμία των βραδιών αυτών του χειμώνα υπάρχει ένα ρολόι: η θάλασσα.

Μίλησα για τη ματαιότητα της τέχνης αλλά δεν είπα καμία αλήθεια για τις παρηγοριες που δίνει.

Με την άσκηση της τέχνης του ο καλλιτέχνης βρίσκει τον ευτυχή συμβιβασμό μ' όλα εκείνα που τον πλήγωσαν ή τον νίκησαν στην καθημερινή του ζωή, όχι για να ξεφύγει απο τη μοίρα του, όπως προσπαθεί να κάμει ο κοινός άνθρωπος, αλλά για να την ολοκληρώσει στη πραγματική της διάσταση - με την φαντασία.

Τρία πράγματα μπορεί κανέις να κάνει με μια γυναίκα, είπε κάποτε η Κλέα. Μπορείς να την αγαπάς, να υποφέρεις γι' αυτήν, ή να την κάνεις λογοτεχνία.

ούτε μπορώ να πώ ότι έβλαψε κανένα. Όμως εκείνους που πλήγωσε περισσότερο τους έκανε ψυχικά πλούσιους. έβγαζε τους ανθρώπους από τους παλιούς εαυτούς των. Ήταν φυσικό αυτό να πληγώνει, και πολλοί παρεξήγησαν τη φύση του πόνου που προκαλούσε. Όχι εγώ.

ότι είναι για την μέρα τα corpora (σώματα), είναι για τη νύχτα για το spiritus (πνεύμα).

άρπαζε την κάθε στιγμή κάθως πετούσε και την αναποδογύριζε για να δείξει την καλή της όψη.

"σκέφτομαι", άρα υπάρχω", που θα μπορούσε να διατυπωθεί περίπου έτσι: "Φαντάζομαι, συνεπώς ανήκω και είμαι ελεύθερος".

Κατάλαβα τότε την αλήθεια για τον έρωτα: ότι είναι κατι απόλυτο που τα παίρνει όλα ή τα χάνει όλα.

('ο,τι κυρίως πρέπει να κάνω είναι να καταγράψω τις εμπειρίες μου όχι στην χρονολογική τους σειρά - γιατί - αυτό είναι ιστορία - αλλά κατα την τάξη που για πρώτη φορά πήραν για μένα σημασία.)

Laurence Durrel, 1961