Καίτη ΟικονόμουΟ κήπος με τις μουριές
Ωκεανίδα, 2006
Καθόμασταν με την Καίτη στο μικρο καφενιο της πλατείας και της ζήτησα να μου περιγράψει το βιβλίο. Την κοιτουσα με αγωνία όση ώρα μιλούσε περιμενα να ακουσω τη συνέχεια. Ήταν το πρώτο της βιβλίο (που γράφει, γιατι έχει μεταφράσει τοσα πολλά, κάποια από αυτά ειναι τα Χαρυ Πότερ) και συνεχώς ρωτουσα «και μετά?» . Εκείνη έλαμπε καθως μου το έλεγε, θυμάμαι χαρακτηριστικά που μου λεει «είχα σκεφτεί για τιτλο να βάλω η Γκαντέμω, αλλά δεν ακουγόταν όμορφα…»
Την Καιτούλα (την συγγραφέα) την ξέρω απο πάντα, την ξέρω πριν ακομα γεννηθω, παιδική φίλη της μαμας και πάντα έπερνα δυναμη απο εκείνη. Εχει τον τρόπο της. Ξερει να σε ανακουφιζει, να σε μαλώνει, να σε εμψυχώνει!
Το έχω διαβάσει καιρο το συγκεκριμένο βιβλίο και μολις σήμερα σκεφτηκα να γράψω για αυτο…Ένα βιβλίο σαν ταινία.
Να το διαβάσετε.
3 σχόλια:
Μου προξένησες το ενδιαφέρον, θα είναι ένα από τα επόμενα αναγνώσματά μου.
Αγαπητή μου κοπρόγατα σου έχω μια πρόσκληση για παιχνίδι στο μπλογκ μου .
ποσες φορες το εχω διαβασει...εχουν περασει απειρες φορες μπροστα απ τα ματια μου οι σκηνες αυτου του βιβλιου και οι διαλογοι σαν να ταν υποτιτλοι καποιας κινηματογραφικης ταινιας...ξερω οτι ακουγεται παραλογο...μα ορισμενες φορες φανταζομαι οτι ειμαι εγω η λινα..οχι μονο για την στωικοτητα με την οποια αντιμετωπισε τις δυσκολιες αλλα γιατι παρ ολες τις δυσκολιες εζησε την ζωη με παθος ερωτευτηκε,εγινε μητερα,δεχτηκε την απωλεια ειτε αυτη ειχε τη μορφη της εγκαταλειψης, ειτε αυτην του θανατου,πονεσε, εκλαψε, αγωνιστηκε...ακομα κι αν δεν κατεληγε με τον νικο και μονο αυτα τα συναισθηματα θα αρκουσαν...κι αυτο γιατι υπαρχουν ανθρωποι που δεν τα εχουν ζησει η δεν θα τα ζησουν ποτε...ευχαριστουμε την κυρια οικονομου..
Δημοσίευση σχολίου