Ο τοίχος

Ο ΤΟΙΧΟΣ

Έπαιρνα τα πάντα στα σοβαρά, λες και ήμουν αθάνατος

Κι όμως, αυτοί οι δύο βαθμοφόροι με τα μαστίγια και τις μπότες τους ήταν άνθρωποι οι οποίοι θα πέθαιναν. Λίγο αργότερα από μένα, αλλά όχι πολύ πιο αργά. Και η ασχολία τους ήταν να αναζητούν ονόματα στις χαρτούρες τους, να κυνηγούν άλλους ανθρωπους για να τους φυλακίσουν ή για να τους σκοτώσουν. είχαν άποψη για το μέλλον της Ισπανίας και για άλλα ζητήματα. Οι μικρές δραστηριότητες τους μου φαίνονταν απεχθείς και γελοίες: 

δεν κατάφερνα πια να μπω στη θέση τους, μου φαίνονταν τρελοί.

ΤΟ ΔΩΜΑΤΙΟ

Η κυρία Νταρμπεντά εκνευριζόταν με το σύζυγο της: έπρεπε να του εξηγεί λεπτομερώς τα πάντα, με το νι και με το σίγμα. Εκείνη ονειρευόταν να συναναστρέφεται με ανθρώπους οξυδερκείς και ευαίσθητους, που θα την καταλάβαιναν ακόμη και από τα μισόλογα. 

ΗΡΟΣΤΡΑΤΟΣ

- Τον ξέρω τον τύπο σας είπε. Ονομάζεται Ηρόστρατος. Ήθελε να γίνει διάσημος και το καλύτερο που βρήκε να κάνει ήταν να κάψει το ναό της Εφέσου, ένα απο τα επτά θαύματα του κόσμου. 

ΟΙΚΕΙΟΤΗΤΑ

Η Λουλού είναι γοητευτικό άτομο, όμως είναι εκπληκτικό το πόσο επιπόλαιη μπορεί να γίνει. 

Οι Φακές είναι στη φωτιά. Σερβιρίσου και κλείσε το γκάζι. Υπάρχει ζαμπόν στο ψυγείο. Εγώ βαρέθηκα και φεύγω. Αντίο.

Η ΠΑΙΔΙΚΗ ΗΛΙΚΙΑ ΕΝΟΣ ΑΡΧΗΓΟΥ

μια μυρωδιά από χαρτί Αρμενίας απλώθηκε στο δωμάτιο

                                                                                                                         

                                                                               Jean Paul Sartre, Le mur, Ο τοίχος, 1939

το βιβλίο του Τσαγιού

όσοι δεν μπορούν να νιώσουν το ασήμαντο των σημαντικών πραγμάτων μέσα τους έχουν την τάση να παραβλέπουν το σημαντικό των ασήμαντων πραγμάτων μέσα τους.

το τσάι δεν έχει τη προπέτεια του κρασιού, την αμηχανία  του καφέ, ούτε την ανόητη αθωότητα του κακάο.

...είναι η τέχνη να αποκρύπτεις την ομορφιά ώστε να την ανακαλύπτεις ύστερα, η τέχνη να υπονοείς ό,τι δεν τολμάς ν' αποκαλύψεις.

γινόμαστε μοχθηροί, επειδή δεν είμαστε εσωτερικά ελεύθεροι. Δεν συγχωρούμε ποτέ τους άλλους, επειδή ξέρουμε πως εμείς οι ίδιοι είμαστε εν αδίκω. Παριστάνουμε τους ευγενείς, επειδή φοβόμαστε να πούμε την αλήθεια στους άλλους. καταφεύγουμε στην υπερηφάνεια, επειδή φοβόμαστε να πούμε την αλήθεια στον εαυτό μας. Πως μπορεί να πάρει κανείς τον κόσμο στα σοβαρά όταν ο ίδιος ο κόσμος είναι τόσο γελοίος.

είναι αναγκαίο να γνωρίζουμε ολόκληρο το έργο προκειμένου να παίξουμε τους επί μέρους ρόλους μας σωστά. Η αντίληψη του συνόλου δεν πρέπει να χάνεται ποτέ μέσα σ' εκείνην του ατόμου.

Για να κατανοήσετε ένα αριστούργημα, πρέπει να υποκλιθείτε μπροστά του και να περιμένετε με κομμένη την ανάσα και την ελάχιστη έκφραση του.

Στην τέχνη, η ματαιοδοξία είναι εξίσου ολέθρια για την επικοινωνία των ψυχών, είτε προέρχεται από τη μεριά του καλλιτέχνη, είτε από την πλευρά του κοινού.

η τέχνη έχει αξία μόνο στο βαθμό που μας μιλά. Θα ήταν οικουμενική γλώσσα, αν εμείς οι ίδιοι ήμασταν οικουμενικοί στις συμπάθειες μας.

Είναι λυπηρό το γεγονός οτι ο έκδηλος ενθουσιασμός μας για την τέχνη, δεν στηρίζεται, ώς επί το πλείστον, στο αληθινό συναίσθημα, οι άνθρωποι  θορυβούν για ό,τι είναι γενικώς αποδεκτό, για ό,τι θεωρείται καλό απο το ερυ κοινό, αγνοώντας το προσωπικό τους αισθητήριο. το όνομα του καλλιτέχνη είναι γι' αυτούς πιο συμαντικό από την ποιότητα του έργου. "οι άνθρωποι κρίνουν έναν πίνακα με το αυτί τους."


ΟΚΑΚΟΥΡΑ ΚΑΚΟΥΖΟ, 1906