''Τι σημαίνει τελικά να διαβάζει κανείς τον Τζόυς με βοήθημα? τι επιδιώκει? Απάντηση: Να φέρει τη γλώσσα του Ιρλανδού στα μέτρα των δικών του αγγλικών, της δικής του κατανοητής γλώσσας. Στα μέτρα των δικών του Ελληνικών. Στα μέτρα του προσφιλούς του μυθιστορηματικού είδους. Να εξομαλύνει εκλογικευμένα τις τυχόν ανωμαλίες του λόγου, τις ''ασυναρτησίες' του ύφους. Να βρει ένα raison d' etre για τις παραδοξότητες των κομματιασμένων λέξεων, για τις παραβάσεις την σύνταξης. Να ταξινομήσει τα ρέοντα σημαινόμενα σε ένα ντοσιέ ή σε μια εύκαμπτη λεξοθήκη κατά περίπτωση, να πληροφορηθεί για τα ασχολίαστα φιλολογικά δάνεια ώστε να μην τον ξενίζουν πλέον, να ενημερωθεί για τις αποτυπώσεις στο χαρτί, των προθέσεων, των σκέψεων, της ψυχής του συγγραφέα. Να ενημερωθεί, να ξέρει τι τρέχει όταν διαβάζει. Να μην του ξεφύγει κάτι. Να ξέρει που θα ανοίξει διάπλατα τα ρουθούνια για να μυρίσει, πότε θα απλώσει το χέρι για να αγγίξει. Αυτός ο αναγνώστης δεν τρομάζει με κανένα νεοτερισμό. Ήσυχος. Φτάνει να ξέρει. Με δυο λόγια: δεν θέλει να διαβάσει τον Τζόυς. ''
απο το επίμετρο του Άρη Μαραγκόπολου, Αθήνα, Μάιος 1994, για το ''Giacomo Joyce'', του James Joyce.
όμως αυτό συμβαίνει με όλους τους συγγραφείς. δεν γίνεται να μπεις μέσα στο κείμενο, αν είσαι από πριν ''διαβασμένος''. Χρειάζεται θάρρος για να ξεκινάς ένα ταξίδι στους άγνωστους κόσμους των βιβλίων, ανυποψίαστος. αλλά εκεί έγκειται και όλη η μαγεία. η μαγεία του κειμένου. το άγνωστο που στο τέλος γίνεται οικείο. η προσωπική επαφή με το συγγραφέα και το κείμενο. η δική σου, μοναδική εμπειρία.
ε.
