akanthos Ak

η συμφωνεία του ακρωτηριου

Χάθηκαν οι χρυσές πέρλες
πάνω στο ματωμένο ρούχο
κι οι βροχές δεν ξεπλένουν πια....
Οι αδηφάγες κόκκινες μέρες
ανοίγουν πάλι τα μάτια
προς τον ήλιο,
ασήμαντες λέξεις στήνουν χορούς
στις πλατείες,
βουβές συναυλίες
με μόνο ήχο το χειροκρότημα .
Συμφωνίες του άδειου,
σύρε με εκεί στην άκρη της στέρεας γης
και σπρώξε με στα βάθη του νερού
που ειναι το σπίτι σου....
Κι άσε με να ταράξω τη θάλασσα
για ν' ακουστεί ο ήχος της.
Τα τρομακτικά γκλισάντα των κυμάτων
στον έρωτα με τους βράχους
κι οι δενδρισμοί των κυκλάμινων,
ήχοι της αγωνίας,
στην άκρη των χεριών,
στα άγρυπνα μάτια
στον απενοχοποιημένο θάνατο

ο 'ανεμος κουβάρι

μια αληθινή ιστορία

δεν ανήκε στον κόσμο των μεγάλων.
'οταν έλεγε "βρέθηκα στον κόσμο απροετήμαστη", ομολογούσε την αλήθεια της.

'οταν ο έρωτας είναι στ' αλήθεια έρωτας, είναι ιστορία για φόβο και για τρόμο, κι αυτό εδώ είναι το τελευταίο πράγμα που θυμάσαι πριν χαθείς μέσα στον άλλον και το ξεχάσεις για τα καλά.

δεν μπορεί, κάποιος θα βρεθεί που δεν είναι ηλίθιος, δεν θα τρομάξει.

δεν σου εμπνέουν συγκίνηση και αγάπη άνθρωποι που δεν ράγισαν ποτέ και που στη φάτσα τους δεν έγραψε κανένα ζόρι.
είναι τρομερή η διαφορά ανάμεσα στα δυο αυτα αισθήματα.

εντάξει, όσο πιο πολύ θές να πλησιάσεις, τόσο λιγότερο βλέπεις.

ειναι καλύτερα να το πιστέψεις παρά να στο μάθει ο χρόνος.

με ηρωίδα την Μαλβίνα Κάραλη.