jacques ranciere

η ιστορία του μικρού μούκ

Λουί Φερντινάν Σελίν
η ιστορία του μικρού μούκ
(Histoire du petit Mouck)
Ψυχογιός, 1998

πρν ξεκινήσω το μεγάλο ταξίδι στη άκρη της νύχτας είπα να κλέψω λιγάκι και να διαβάσω Σελίν αλλα σε κάτι διαφορετικό. Ανακάλυψα λοιπόν την ιστορία του μικρού Μουκ και με μεγάλη χαρά σας το παρουσιάζω.

Ο Μουκ λοιπόν, ένα παιδάκι, το οποίο φαντάζομαι Πέρση, ξεκινάει το ταξίδι του όχι στην άκρη της νύχτας άλλα της μέρας με βοήθεια την καλή του τύχη και όχι μόνο.
Ένα ταξίδι γεμάτο από τα υπέροχα χρώματα της Ανατολής
Αν έχετε αδυναμία στα παιδικά βιβλία (όπως εγώ) να το διαβάσετε. Αν πάλι όχι μπορεί να αποκτήσετε!

the White Stripes

Seven Nation Army

I'm gonna fight 'em off
A seven nation army couldn't hold me back
They're gonna rip it off
Taking their time right behind my back
And I'm talking to myself at night
Because I can't forget
Back and forth through my mind
Behind a cigarette
And the message coming from my eyes
Says leave it alone

Don't want to hear about it
Every single one's got a story to tell
Everyone knows about it
From the Queen of England to the hounds of hell
And if I catch it coming back my way
I'm gonna serve it to you
And that ain't what you want to hear,
But that's what I'll do
And the feeling coming from my bones
Says find a home

I'm going to Wichita
Far from this opera for evermore
I'm gonna work the straw
Make the sweat drip out of every pore
And I'm bleeding, and I'm bleeding, and I'm bleeding
Right before the lord
All the words are gonna bleed from me
And I will think no more
And the stains coming from my blood
Tell me go back home

από το αλμπουμ "Elephant", 2003

ο άνδρας που καθόταν στο διάδρομο

Μαργκερίτ Ντυράζ
ο άνδρας που καθόταν στο διάδρομο
(L'homme assis dans le couloir)
μετφρ¨Δ. Δημητριάδης
Άγρα, 1980

32 σελίδες, σελίδες που τις διαβάζεις πάλι απο την αρχή και την δεύτερη φορά νομίζεις οτι διαβάζεις άλλο βιβλίο. 32 σελιδες που σε βάζουν μέσα τους ξανά και ξανά.

απόσπασμα:

Οι γάμπες της, που ώς τότε τις είχε μισοδιπλωμένες με μία φαινομενική αμέλεια, βλέπω τις μαζεύει πάλι, τις σφίγγει την μία πάνω στην άλλη όλο και πιο δυνατά με μία κίνηση συνειδητή, επώδυνη. Τις συσφίγγει τόσο δυνατά ώστε απ' αυτό παραμορφώνεται το σώμα της και χάνει εξαιτίας του σιγά σιγά τον συνηθισμένο όγκο του. Κι έπειτα βλέπω η προσπάθεια διακόπτεται απότομα• μαζί μ' αυτήν, και κάθε κίνηση. Και ξαφνικά, να που το σώμα έχει την ευθείαση μιας τελειωτικής εικόνας. Το κεφάλι έχει ξαναπέσει πάνω στο μπράτσο, έχει μείνει ακίνητο σ' αυτήν την στάση του ύπνου. Απέναντί της ο άνδρας που σωπαίνει.

ernesto sabato

ξαναδιάβασα την "Αντίσταση" (εκδόσεις Γκοβόστη, 2001) και το "Πριν το Τέλος" (εκδόσεις Γκοβόστη, 2000). Για την ακρίβεια διάβασα της σημειώσεις μου πάνω στα δυο αυτά βιβλία. Ένας εξαιρετικός συγγραφέας που το έργο του με σημαδεύει κάθε φορα. Μας ξεδιπλώνει την ψυχή του για να μας ανοίξει τα μάτια.

«Nα κάτι για το οποίο αξίζει να υποφέρεις ακόμα και να πεθαίνεις μια κοινωνία μεταξύ των ανθρώπων, για κείνη την ειρήνη ανάμεσα στους ηττημένους.
Ένας μόνο πύργος, ναι, αλλά αστραφτερός και άφθαρτος».

«Aπευθύνομαι σε σένα και, μέσω εσού, σε όλα αυτά τα νέα παιδιά που μου γράφουν ή με σταματούν στο δρόμο, ακόμα και σε κείνα που με παρατηρούν από τα άλλα τραπέζια σε κάποιο καφέ και που θέλουν να με πλησιάσουν, αλλά δεν τολμούν.
Δεν θέλω να πεθάνω χωρίς να σας πω αυτά τα λόγια.
Έχω πίστη σε σας. Σας έχω περιγράψει τόσα σκληρά περιστατικά και για ένα μεγάλο διάστημα δεν ήξερα αν θα σας ξαναέκανα λόγο για τα όσα συμβαίνουν στον κόσμο.
Tον κίνδυνο που διατρέχουμε όλοι οι άνθρωποι, πλούσιοι ή φτωχοί.
Γιατί τούτο είναι που αγνοούν όλοι αυτοί οι εξουσιαστές μας.
Δεν ξέρουν ότι και τα δικά τους παιδιά βρίσκονται στην ίδια άσχημη θέση.
Δεν μπορούμε όμως να πέσουμε στην κατάθλιψη, γιατί κατά κάποιο τρόπο είναι και αυτή μια πολυτέλεια που δεν μπορούν να την προσφέρουν οι πατεράδες στα παιδιά τους που πεθαίνουν από την πείνα.
Kαι δεν είναι δυνατόν να αμπαρωνόμαστε κάθε φορά με όλο και περισσότερη σιγουριά στα σπίτια μας.
Oφείλουμε ν’ ανοιχτούμε στον κόσμο. Nα πάψουμε να θεωρούμε ότι η καταστροφή βρίσκεται εκεί έξω, αλλά να καταλάβουμε ότι καίει σαν μια καλοταϊσμένη φωτιά μέσα στην ίδια την εστία των σπιτιών μας.
Eίναι η ζωή μας κι η γη μας που βρίσκονται σε κίνδυνο»

απο το Πριν το Τέλος.

ποιήματα

Ναζίμ Χικμέτ
Ποιήματα
Προλογος - μεταφραση: Γ. Ρίτσος
Κέδρος, 1966

Για τη Ζωή

Η ζωή δεν είναι παίξε-γέλασε
Πρέπει να τηνε πάρεις σοβαρά,
Όπως, να πούμε, κάνει ο σκίουρος,
Δίχως απ' όξω ή από πέρα να προσμένεις τίποτα.
Δε θα 'χεις άλλο πάρεξ μονάχα να ζεις.

Η ζωή δεν είναι παίξε-γέλασε
Πρέπει να τηνε πάρεις σοβαρά
Τόσο μα τόσο σοβαρά
Που έτσι, να πούμε, ακουμπισμένος σ' έναν τοίχο
με τα χέρια σου δεμένα
Ή μέσα στ' αργαστήρι
Με λευκή μπλούζα και μεγάλα ματογυάλια
Θε να πεθάνεις, για να ζήσουνε οι άνθρωποι,
Οι άνθρωποι που ποτέ δε θα 'χεις δει το πρόσωπό τους
και θα πεθάνεις ξέροντας καλά
Πως τίποτα πιο ωραίο, πως τίποτα πιο αληθινό απ' τη ζωή δεν είναι.

Πρέπει να τηνε πάρεις σοβαρά
Τόσο μα τόσο σοβαρά
Που θα φυτέυεις, σα να πούμε, ελιές ακόμα στα εβδομήντα σου
Όχι καθόλου για να μείνουν στα παιδιά σου
Μα έτσι γιατί το θάνατο δε θα τονε πιστεύεις
Όσο κι αν τον φοβάσαι
Μα έτσι γιατί η ζωή θε να βαραίνει πιότερο στη ζυγαριά.

Η ζωή δεν είναι παίξε-γέλασε
Πρέπει να τηνε πάρεις σοβαρά,
Όπως, να πούμε, κάνει ο σκίουρος,
Δίχως απ' όξω ή από πέρα να προσμένεις τίποτα.
Δε θα 'χεις άλλο πάρεξ μονάχα να ζεις.
Τις πιο όμορφες μέρες μας δεν τις ζήσαμε ακόμα
Κι αχ ό,τι πιο όμορφο θα 'θελα να σου πω
Δε στο 'πα ακόμα.

μοναδικός.

η ζωή είναι αγρίως απίθανη

Μαργαρίτα Καραπάνου
Η ζωή είναι αγρίως απίθανη
Ωκεανίδα, 2008

Το προσωπικό ημερολόγιο της αγαπημένης Μαργαριτας Καραπάνου ξεκινάει το 1959, όταν ήταν 13 ετών και μας «αφήνει» κάπου στο 1979. Διαβάζοντας κάτι τόσο προσωπικό, σχεδόν ένοιωσα άσχημα Σε πολλά σημεία ταυτίστηκα κι’ όλας Όπως και να’ χει μας βάζει μέσα στη ψυχή της και οφείλουμε να το σεβαστούμε, μια σπουδαία συγγραφέας και ένας σπουδαίος άνθρωπος

Αυτή είναι η αιώνια καταδίκη μου; Να συγκρούομαι με την πραγματικότητα, μια πραγματικότητα πάντα διαφορετική από τα όνειρά μου; Τ’ όνειρο έχει και αυτό τις απαιτήσεις του, την ηθική του. Κι αν όλοι οι ποιητές είναι αδύναμοι, τότε ζήτω η Αδυναμία

Για τους μυημένους..καποιες στιγμές νόμιζα οτι διάβαζα το "Ναί".

έρως

Helmut Krausser
Έρως
"Eros"
μετφρ¨ Δημήτρης Αθηνάκης
Ίνδικτος, 2008

Θα σας παραπέμψω στην παρουσίαση της αναγνώστριας που με εκφράζει απόλυτα.
και θα προσθέσω μέσα από το βιβλίο:

Ο καθένας έχει στο βίο του συγκεκριμένους βωμούς όπου θυσιάζει και θυσιάζεται.

Εκεί κάτω καίγεται η ζωή μου!
Ας' τη να καεί. Φτιάξε μια νέα.

Επιπλέον, η ζωή έχει το κακό συνήθειο να είναι κατά βάση απογοητευτική. Έκτός από κάποιες στιγμές.

Την αποφασιστικότητα την μαθαίνει κανείς μόνος του.

Θέλω να έχω την ελευθερία να τοποθετούμε τη μια έτσι και άλλη αλλιώς, διότι η σκέψη μου δεν μπαίνει σε καλούπια.

-και ένιωσα το στομάχι μου να αναδεύεται, καταλαβαίνοντας καλύτερα γιατί κάποτε θεωρούσαν ότι η θέση της ψυχής είναι εκέι.

Μπορούμε να αγαπηθούμε. Χωρίς να μιλάμε.
Πού?

περισσότερο σαν υποστήριξη της μνήμης παρά σαν εξομολόγηση.

Πάντα μπορούμε ν' αλλάξουμε κάτι. Παντού.

Μαγευτικό.

ωκεανός

Αλεσσάντρο Μπάρικο
Ωκεανός
(Oceano mare)
μετφρ¨Λένα Ταχμαζίδου
Πατάκης, 1999

'Έξι άνθρωποι συναντιούνται μαζί με τις μοίρες τους στο πανδοχείο "Αλμάγερ" κάπου δίπλα στη θάλασσα Τι ζητάνε να βρουν? Το βιβλίο μας αφηγείται την ιστορία τους, μας ταξιδεύει σε μια απροσδιόριστη εποχή.


Θα έλεγε κανείς πως είναι άλλα τα πράγματα που σώζουν τους ανθρώπους: το καθήκον, η τιμιότητα, το να είσαι καλός, να είσαι δίκαιος. όχι. Οι επιθυμίες είναι που σώζουν. Είναι το μόνο αληθινό π΄πράγμα Μείνε μαζί τους για να σωθείς.

Τα πλοία είναι τα μάτια της θάλασσας.

έλεγε πάντα πως υπάρχουν τρεις τύποι ανθρώπων: εκείνοι που ζουν μπροστά στη θάλασσα, εκείνοι που φτάνουν μέσα στη θάλασσα κι εκείνοι που από τη θάλασσα καταφέρνουν να επιστρέψουν ζωντανοί.

όποιος δει την αλήθεια θα μείνει για πάντα απαρηγόρητος.

ποτέ δεν είσαι αρκετά μακρυά από τον άλλο για να μην τον βρεις, ποτέ αρκετά μακριά για να τον βρεις

Ίσως ο κόσμος να είναι ένα τραύμα και κάποιος το ράβει σ' αυτά τα δυο κορμιά που ανακατεύονται

δεν είναι θέμα χρωμάτων, αλλά μουσικής, καταλαβαίνεται?

Και ας γλιστρήσει μακρυά
αυτή η προσευχή,
με τη δύναμη των λέξεων,
πέρα από το κλουβί του κόσμου,
μέχρι ποιος ξέρει πού.
Αμήν.

Καλή Χρονιά