Τετάρτη, Απριλίου 30

lawrence ferlinghetti

Ο κόσμος είναι ωραίο μέρος για να γεννηθείτε

Ο κόσμος είναι ωραίο μέρος
για να γεννηθείτε
αν δεν σας νοιάζει που η ευτυχία δεν είναι πάντα
και τόσο διασκεδαστική
αν δεν σας νοιάζει μια δόση κόλασης
που και που όταν όλα πάνε καλά γιατί ακόμα και στον παράδεισο δεν τραγουδούν όλη την ώρα

Ο κόσμος είναι ωραίο μέρος για να γεννηθείτε
αν δεν σας νοιάζει που μερικοί άνθρωποι
πεθαίνουν όλη την ώρα
ή έστω απλώς λιμοκτονούν
κάποιες ώρες στο κάτω κάτω δεν πειράζει αφού δεν είστε εσείς

Α, ο κόσμος είναι ωραίο μέρος για να γεννηθείτε
αν δεν σας πολυνοιάζουν λίγα ψόφια μυαλά στις ψηλότερες θέσεις ή
μια δυο βόμβες που και που στα ανεστραμμένα σας πρόσωπα
ή άλλες τέτοιες απρέπειες απ’ τις οποίες
μαστίζεται η κοινωνία μας με τους διακεκριμένους άνδρες της
και τους κληρικούς της και τους λοιπούς αστυφύλακες
και τις διάφορες φυλετικές διακρίσεις της
και τις κοινοβουλευτικές ανακρίσεις της
και τις άλλες δυσκοιλιότητες που η τρελή μας σάρκα θα κληρονομήσει

Ναι ο κόσμος είναι το καλύτερο μέρος
για ένα σωρό πράγματα
όπως το να κάνεις κουταμάρες
και να κάνεις έρωτα
και να είσαι λυπημένος
και να τραγουδάς φτηνά τραγούδια
και να έχεις εμπνεύσεις

μετάφραση: Ρούμπη Θεοφανοπούλου





τον "ανακάλυψα" πρόσφατα! και σας τον εκθέτω..

vittorio sereni

Η μνήμη μου μέσα σου

Η μνήμη σου μέσα μου είναι μόνον
ένας ανάλαφρος θόρυβος από ποδήλατα
που ήσυχα πηγαίνουν εκεί όπου
το ύψος του απομεσήμερου κατηφορίζει
στο πιο φλογερό σούρουπο
ανάμεσα σε κιγκλιδώματα και σπίτια
και κατωφέρειες γεμάτες στεναγμούς
από παράθυρα ξανανοιγμένα στο καλοκαίρι.
Του εαυτού μου επιμένει μόνον
ένα μακρινό κλάμα από τρένα,
ψυχών που απομακρύνονται.

Κι εκεί πανάλαφρη πετάς,
χάνεσαι μες στο βράδυ.

{vittorio sereni, 1913 - 1983, μετάφραση: Σωτήρης Παστάκας}

Τρίτη, Απριλίου 29

βίος ιδεόληπτος

Αποστόλης Αρτινός
Βίος Ιδεοληπτος
Σμίλη, 1998

Καθώς διάβαζα είχα ένα μελαγχολκό χαμόγελο, συνέχεια.

Δεν μπορώ να πω τιποτα αλλο απο το να παραθέσω (όπως κανω με όποιο βιβλίο θαυμάζω) κάποια σημεία που υπογράμισα διάβαζοντας.

Και είδα αμέσως γύρω μας
πώς τα διάφορα αισθηματι-
κά αντικείμενα δέν ήταν πια
στή θέση τους.
Andre Breton

Γιατί μόνο ό,τι καθρεπτίζεται στη μοναξιά υπάρχει.

Η ευτυχία εδώ αναπνέει ένοχο αέρα. Η γραμμή της ζωής γίνεται χαντάκι για τη ροή της καρδιάς.

..με τα λόγια φθείρονται τα αισθήματα...

Μερικές φορές τα αισθηματα της ψυχής συνιστουν και τις μοναδικες περιπέτειες στη ζωή του ανθρώπου. Ιδαίτερα όταν αυτά δοκιμάζονται απο απουσίες και χίμαιρες θαλασσινές.

Και οι τοίχοι, μονο το χρώμα τους σταλλάζουν, όχι την προστασία τους.

Ο θάνατος δυσλεκτικός μπροστά στη μνήμη.

Μη φοβηθεις ποτέ ξανά για όσα ζήσαμε.

Ήρθες πάλι με όνειρα και με μια ζέστη στο στήθος.

Να σηκωθώ είπα.
Ν' αρχισω τις δουλειες της μέρας
μήπως ξεχαστώ.

Μερικές φορές ακόμα και οι λέξεις βγαινουν νεκρές μετα απο μια ερημική οδοιπορία.

Νύχτωσε πάλι
Με τόσες λέξεις.

LEXIMATA
Δεν θα γράψω τιποτα αλλο, επίτηδες, το είχα έτσι κι' αλλιώς σχεδον ολόκληρο υπογραμισει.

Πέμπτη, Απριλίου 24

william carlos williams

Το ανθισμένο Locust

Μέσα
στο
πράσινο

άκαρπο
γερασμένο
λαμπερό

σπασμένο
κλαδί
έλα

λευκέ
γλυκέ
Μάη

πάλι

{William Carlos Williams, 1883-1963 μετάφραση: Τάσος Κόρφης}

Τετάρτη, Απριλίου 23

william blake

Παροιμίες της κόλασης

Ο δρόμος της υπερβολής οδηγεί στο παλάτι της Σοφίας.

Η σύνεση είναι μια πλούσια, άσχημη γριά γυναίκα που φλερτάρει με την ανικανότητα.

Εκείνος που επιθυμεί αλλά δεν πράττει, σπέρνει λοιμούς.

Βύθισε στο ποτάμι εκείνον που αγαπά το νερό.

Ο ηλίθιος δεν βλέπει το ίδιο δέντρο που βλέπει ο σοφός

Κανένα πουλί δεν πετάει πολύ ψηλα, αν πετάει με τα δικά του φτερά.

Το νεκρό σώμα δεν μπορεί να τραυματιστεί.

Εάν ο τρελός επέμενε στην τρέλα του θα γινόταν σοφός.

Οι φυλακές χτίζονται με τις πέτρες του νόμου, Τα μπουρδέλα με τούβλα της θρησκείας.

Η περηφάνια του παγονιού είναι η δόξα του θεού.
Η λαγνεία της κατσίκας είναι η γενναιοδωρία του Θεού.
Η οργή του λιονταριού είναι η σοφία του Θεού.
Η γύμνια της γυναίκας είναι το έργο του Θεού.

Οι χαρές γονιμοποιούν, οι Θλίψεις γεννούν.

Το πουλί τη φωλιά, η αράχνη τον ιστό, ο άνθρωπος τη φιλία.

Το ποντίκι, ο αρουραίος, η αλεπού, το κουνέλι βλέπουν Μονό τις ρίζες, το λιοντάρι, η τίγρης, το άλογο, ο ελέφαντας βλέπουν τους καρπούς.

Η αλεπού προνοεί για τον ευατό της, αλλά ο Θεός προνοεί για το λιοτάρι.

Μια σκέψη γεμίζει το άπειρο.

Το πρωί να σκέφτεσαι, το μεσημέρι να πράττεις, το απόγευμα τα τρως και το βράδυ να κοιμάσαι

Αυτός που σε έκανε να υποφέρεις, σε ξέρει καλά.

Να περιμένεις δηλητήριο απο το στάσιμο νερό.

Άκου προσεκτικά τις κατηγορίες του τρελού! Είναι βασιλικός τίτλος.

Λέγε πάντα ελεύθερα τη γνώμη σου και ο τιποτένιος θα σε αποφεύγει.

Για να γεννηθεί ένα αγριολούλουδο χρειάζεται τοκετός αιώνων


{επιλογές απο της παροιμίες της Κόλασης απο το "Οι γάμοι του Ουρανού και της Κόλασης"}

Τρίτη, Απριλίου 22

μεταμόρφωση

Φρανς Κάφκα
Μεταμόρφωση
(DIE VERWANDLUNG)
Μετφρ: Δημήτρης Δήμου
Ροές, 2001

Γιατί εμείς οι άνθρωποι δυσκολευόμαστε και τις περισσότερες φορές αρνούμαστε να δούμε και κλείνουμε την πόρτα στο διαφορετικό?
Γιατί δεν μπορούμε να κοιτάξουμε πέρα από την εικόνα, να δούμε την ουσία?

Ο Γκρεγκορ Σάμσα, ένα πρωί σηκώθηκε από τον ύπνο του, και άρχισε να μεταμορφώνεται σ’ ένα γιγάντιο σκαθάρι.
Ήταν ο αυτός ο ίδιος, μονάχα που είχε αλλάξει η μορφή του. Γιατί κανείς δεν μπορούσε να δει πέρα από το απαίσιο σκαθάρι που είχε μεταμορφωθεί? Η ίδια του η οικογένεια, οι γονείς του, δεν αναγνώριζαν το παιδί τους, η αδερφή του δεν αναγνώριζε το κατά τ’ άλλα αγαπημένο της αδερφό
Ξαφνικά βρέθηκαν να αντιμετωπίζουν ένα άγνωστο «τέρας» που δεν ήταν άλλο από τον Γκρεγκορ Σάμσα. Και όταν πεθαίνει απλά τον κοιτάζουν, σαν ένα ενοχλητικό και απαίσιο ζωύφιο που ξεφορτώθηκαν Πόσο τραγικό, να κείτεται εκεί, νεκρός, μόνος.

Το ιδιο συμβαίνει καθημερινά, σε πολλά σπίτια αντιμετωπίζουμε το ίδιο με τον Γρεγκορ Σαμσα. Όταν αλλάζουμε δεν μας δέχονται, όταν βλέπουν ότι είμαστε κάτι άλλο απ’ ότι θέλουν εκείνοι μας απορρίπτουν, μας διώχνουν. Ομως είμαστε εμείς, οι ίδιοι.

Πότε επιτέλους θα σταματήσουμε να βλέπουμε μόνο την εικόνα. Ένα βιβλίο γροθιά στο στομάχι, που φωνάζει. Φωνάζει να ανοίξουμε τα μάτια μας. Επιτέλους.

{το εξώφυλλο ειναι απο την πρωτη έκδοση του βιβλιου, 1915}

Δευτέρα, Απριλίου 21

η ιστορία του ματιού

Ζωρζ Μπατάιγ
Η Ιστορία του Ματιού
(Histoire de l’œil)
Μεταφρ. Δημήτρης Δημητριάδης
Αγρα, 1995

"Θα ήταν σοβαρό ατόπημα του μεταφραστή της Ιστορίας του ματιού το να επιχειρήσει να καθοδηγήσει προκαταβολικά ή ακόμα και να προετοιμάσει με κάποιο τρόπο τον αναγνώστη της. Αλλά θα ήταν σοβαρή παράλειψη και του αναγνώστη το να διαβάσει την «Ιστορία του ματιού» απροετοίμαστος, αγνοώντας δηλαδή ποιος είναι αυτός που την έγραψε και μέσα σε ποια πλαίσια ενός πολύ, απρόβλεπτα, ευρύτερου και πολυδιάστατου έργου εντάσσεται, λειτουργεί και αξιολογείται" γράφει στην εισαγωγή του βιβλίου ο μεταφραστής Δημητρης Δημητριαδης


Ενα βιβλίο γραμμένο απο τον Γάλλο «αιρετικό» Ζωρζ Μπατάιγ. Όχι δεν απευθύνεται σε ηδονοβλεψίες αλλά σε ανθρώπους που τα μάτια τους είναι ο καθρέφτης της ψυχής τους, που δεν ντρέπονται να τα ανοίξουν για να δουν την αλήθεια. Για εκείνους που δεν λογοκρίνουν ή κρίνουν, για εκείνους που δεν ντρέπονται να ξεγυμνώσουν την ψυχή τους.


Απόσπασμα
Με μεγάλωσαν εντελώς μόνο κι απ’ όσο θυμάμαι, κάθε τι που ‘χε σχέση με το σεξ, μου ‘φερνε αγωνία. Ήμουν γύρω στα δεκάξι όταν γνώρισα στη παραλία του χωριού Χ. ένα κορίτσι συνομήλικό μου, τη Σιμόν. Οι οικογένειές μας είχανε μακρινή συγγένεια, γι’ αυτό και τα πρώτα μας παρέδωσε, προχωρήσαμε πολύ γρήγορα. Τρεις μέρες μετά τη γνωριμία, βρεθήκαμε μόνοι οι δυο μας στη βίλα της. Φορούσε μαύρη ποδιά μ’ άσπρο κολαριστό γιακά. Είχα αρχίσει να συνειδητοποιώ πως το άγχος που μ’ έπιανε όταν την έβλεπα, την έπιανε κι εκείνη με μένα, ένα άγχος που τη μέρα κείνη, ήταν ακόμα μεγαλύτερο επειδή έλπιζα πως κάτω από τη ποδιά της ήταν τελείως γυμνή.Φορούσε μαύρες μεταξωτές κάλτσες που φτάνανε πάνω από το γόνατο, ακόμα όμως δεν είχα καταφέρει να τη δω μέχρι τον κώλο (αυτή η λέξη, που χρησιμοποιούσαμε πάντα με τη Σιμόν, ήτανε για μένα το πιο ωραίο απ’ όλα τα ονόματα του σεξ). Φανταζόμουνα μόνο πως έτσι και σήκωνα λιγάκι τη ποδιά από πίσω, θα ‘βλεπα τ’ απόκρυφα μέρη της.Σε μια γωνιά του διαδρόμου ήταν αφημένο ένα πιάτο με γάλα για τη γάτα.-”Τα πιάτα είναι για να καθόμαστε”, είπε η Σιμόν. “Τι στοίχημα βάζεις ότι μπορώ να κάτσω μες στο πιάτο”;-”Βάζω στοίχημα πως δε θα τολμήσεις”, απάντησα σχεδόν με κομμένη ανάσα.Έκανε αφόρητη ζέστη. Η Σιμόν ακούμπησε το πιάτο σ’ ένα σκαμνάκι, στήθηκε μπρος μου και με τα μάτια της καρφωμένα στα δικά μου, κάθισε χωρίς να μπορώ να τη δω κάτω από τη ποδιά και μούσκεψε τους ζεματιστούς γλουτούς της στο δροσερό γάλα. Μου ανέβηκε το αίμα στο κεφάλι κι άρχισα να τρέμω, ενώ αυτή κοίταζε το σηκωμένο πέος μου που πίεζε από μέσα το πανταλόνι μου. Έμεινα έτσι για λίγο ασάλευτος μπροστά της. Δε κουνήθηκε από τη θέση της και για πρώτη φορά, είδα τη ροδόμαυρη σάρκα της που δροσιζότανε μες στο κάτασπρο γάλα. Καθίσαμε σ’ αυτή τη στάση πολλήν ώρα κι είμασταν κι οι δυο συγκλονισμένοι…Ξαφνικά σηκώθηκε πάνω κι είδα το γάλα να τρέχει στα μπούτια της και να φτάνει ως τις κάλτσες. Σκουπίστηκε κανονικά μ’ ένα μαντίλι, όρθια πάνω από το κεφάλι μου, με το ‘να πόδι στο σκαμνάκι κι εγώ έτριβα μ’ όλη μου τη δύναμη τον πούτσο μου πάνω από το πανταλόνι, σφαδάζοντας από κάβλα, στο πάτωμα. Έτσι φτάσαμε σχεδόν ταυτόχρονα σ’ οργασμό χωρίς καν να ‘χουμε αγγιχτεί. Όταν όμως γύρισε η μητέρα της κι η Σιμόν χώθηκε τρυφερά στην αγκαλιά της, εκμεταλλεύτηκα την ευκαιρία και χωρίς να με δούν, επειδή καθόμουνα σε χαμηλή πολυθρόνα, σήκωσα από πίσω τη ποδιά κι έχωσα, ανάμεσα από τα καφτά της μπούτια, το χέρι μου βαθιά μες στον κώλο της.Γύρισα τρέχοντας σπίτι με τη λαχτάρα να τραβήξω κι άλλη μια μαλακία και τ’ άλλο βράδι, τα μάτια μου ήτανε τόσο κομμένα, που η Σιμόν, αφού πρώτα με κοίταξε καλά-καλά, έκρυψε το πρόσωπό της στον ώμο μου κι είπε σοβαρά:-”Δε θέλω να μαλακιστείς άλλη φορά χωρίς εμένα”.Έτσι, οι ερωτικές μας σχέσεις μ’ αυτό το κορίτσι, άρχισαν να γίνονται τόσο στενές κι αναπόφευκτες που σχεδόν δεν αντέχαμε να περάσει μια βδομάδα χωρίς να ειδωθούμε. Εντούτοις, γι’ αυτό το θέμα δεν έχουμε μιλήσει σχεδόν ποτέ. Καταλαβαίνω πως όταν με βλέπει, αισθάνεται αυτό που αισθάνομαι κι εγώ όταν τη βλέπω, μου ‘ναι σχεδόν αδύνατον όμως να εξηγήσω αυτό που μας συμβαίνει. Θυμάμαι μια μέρα που τρέχαμε σα παλαβοί με τ’ αυτοκίνητο, χτυπήσαμε μια ποδηλάτισσα που θα πρέπει να ‘τανε πολύ νέα κι όμορφη. Οι ρόδες του αυτοκινήτου μας, της είχαν κόψει το κεφάλι σε σημείο που της το ‘χανε χωρίσει από το σώμα. Μείναμε πολλήν ώρα στ’ αυτοκίνητο κοιτάζοντας μερικά μέτρα πιο κάτω, τη σκοτωμένη. Η φρίκη κι η απόγνωση που αισθάνεται κανείς μπροστά σε τόσες σάρκες βουτηγμένες στο αίμα, εν μέρει αηδιαστικές αλλά κι εν μέρει πανέμορφες, δε διαφέρουνε και πολύ απ’ αυτό που συνήθως νιώθουμε μεις οι δυο όταν κοιταζόμαστε. Η Σιμόν είναι ψηλή κι όμορφη. Η συμπεριφορά της γενικά είναι πολύ απλή, δεν υπάρχει τίποτα τ’ απελπισμένο ούτε στο βλέμμα, ούτε στη φωνή της. Στο σεξουαλικόν όμως, τη πιάνει ξαφνικά τέτοια βουλιμία για κάθε τι που συγκλονίζει, ώστε κι η παραμικρότερη διέγερση των αισθήσεων, κάνει μονομιάς το πρόσωπό της να παίρνει μιαν έκφραση που φέρνει αμέσως στο νου, όλα κείνα που ‘χουν να κάνουν με την ουσία της σεξουαλικότητας, το αίμα παραδείγματος χάρη, την ασφυξία, τον αιφνίδιο τρόμο, το έγκλημα, κάθε τι που καταστρέφει επ’ άπειρο την ανθρώπινη μακαριότητα κι εντιμότητα. Η πρώτη φορά που την είδα να τη πιάνει αυτή η βουβή και σύγκορμη σύσπαση, (που μ’ έπιασε και μένα), ήτανε τη μέρα που ‘κατσε στο πιάτο με το γάλα. Η αλήθεια είναι πως δε κοιταζόμαστε ίσια στα μάτια παρά μόνο σε τέτοιες στιγμές, τη γαλήνη όμως και την όρεξη για παιγνίδια τις βρίσκουμε μόνο λίγο μετά τον οργασμό, όταν χαλαρώνουμε.Πρέπει να πω πως παρ’ όλ’ αυτά, πέρασε πολύς καιρός ώσπου να κάνουμε έρωτα, εκμεταλλευόμασταν όμως όλες τις ευκαιρίες για να επιδοθούμε σ’ ασυνήθιστες πράξεις. Αυτό δε σημαίνει πως δεν είμασταν ντροπαλοί, κάθε άλλο μάλιστα, όμως κάτι ακατανίκητο μας έσπρωχνε και τους δυο να προκαλούμε ζευγαρωτά την αιδώ με τη μεγαλύτερη ξεδιαντροπιά…..

Δημοσιεύετικε το 1928 με το ψευδώνυμο Lord Auch.

επικίνδυνες μαγειρικές

Ανδρέας Στάικος
Επικίνδυνες Μαγειρικές
Άγρα, 2002

Ο έρωτας περναει απο το στομάχι?

Δεκαεφτά απολαυστικά κεφάλαια, Δεκαεφτά λαχταριστες συνταγές μαγειρικής που καταλειγουν σε ερωτικά γεύματα, 2 νεαροί αντρες κάπου στο κέντρο της Αθήνας και η πλανεύτρα Νανά η μοναδική γυναίκα της ιστορίας μας.. για την οποία κονταροχτυπιούνται (ή καλύτερα κουταλοχτυπιούνται) οι ήρωες.

Και οι δύο (σύζηγος και εραστής) μάγειρες με φαντασία, κάθε τους γεύμα μια διαφορετικη απόλαυση, η τέχνη τους σαγεινευει οχι μόνο τον εισογαφο αλλα και άλλα αλλα μερη του σώματος προκαλλόντας αισθησιακες απολαυσεις.

Ποιος τελικά θα εινάι εκεινος που θα προσφέρει την καλύτερη δυνατή απόλαυση?

Ένα βιβλίο που μυρίζει μπαχάρια και φρεσκοκομένο πιπέρι, ένα βιβλίοπ που ξυπνά τις αισθήσεις

{απο το blog που σβήστηκε, 8α προσπαθήσω να ανεβάσω ότι ειχα σώσει, αν και είναι ελάχιστα}

τα μελένια λεμόνια*

Θανάσης Τριαρίδης
τα μελενια λεμόνια *
* η διαθήκη των γκαβλωμένων ανθρώπων
Τυπωθητω, 2007

Το κράτησα στα χέρια μου και το διάβασα σχεδόν αμέσως. Ένα βιβλίο «αιρετικό». Ενα βιβλίο που ο ίδιος ο συγγραφέας ήξερε οτι δεν θα εκδοθεί ποτε και γι’αυτό το έβγαλε στο ιντερνετ. Μπήκα να μάθω περισσότερα.

Ομως καλύτερα να το δείτε οι ιδιοι στο
http://www.triaridis.gr/melenialemonia/

σε πολλά σημεία διαφωνώ, δεν έχει όμως καμία σημασία. αξίζει να το διαβάσεις και μάλιστα να το διαβάσεις κρατώντας το στα χέρια και όχι μέσα από το ίντερνετ (όπως άλλωστε όλα τα βιβλία).

Παρασκευή, Απριλίου 18

Jacques Prevert

Vous allez voir ce que vous allez voir

Μία κοπέλα κολυμπά γυμνή στη θάλασσα.
Ένα γενειοφόρος άνδρας περπατάει πάνω σστο νερό.
Πού είναι το θαύμα των θαυμάτων
η πιο μεγάλη αποκάλυψη?


Paris at night

Τρία σπίρτα αναμμένα ένα ένα μέσα στη νύχτα
Το πρώτο για να δω ολόκληρο το πρόσωπό σου
Το δεύτερο για να δω τα μάτια σου
Το τρίτο για να δω το στόμα σου
Κι ολόκληρη η σκοτεινιά για να μου θυμίζει όλο αυτό
Σφίγγοντάς σε στην αγκαλιά μου.

Γαλήνη

Ο άνεμος
Στέκεται
Όρθιος
Στα κεραμίδια της στέγης.

ξεκινώ πάλι, αυτη τη φορά με τον αγαπημένο Jacques Prevert για καλή τύχη..

επιστροφή

δυστηχώς το μπλογκ διεγράφη κατα λάθος και
χάσαμε ότι γράψαμε μεχρι τώρα..
ευτυχώς επιστρέψαμε, στην ίδια σελίδα και συνεχίζουμε το διάβασμα, την μουσική και το άραγμα στον καναπέ.